مجله نوجوان

حفاظت، پشتیبانی و نگهداری از دادههای رایانهای، اطلاعات مهم، برنامههای حساس، نرمافزارهای مورد نیاز و یا هر آنچه که در حافظه جانبی رایانه مورد توجه بوده و با اهمیت میباشد، امنیت رایانهای نامیده میشود. تفکر امنیت در شبکه برای دستیابی به سه عامل مهم است که با یک دیگر مثلث امنیتی را تشکیل می دهند. این عوامل عبارتند از راز داری و امانت داری (Confidentiality)، یکپارچگی (Integrity) و در نهایت در دسترس بودن همیشگی (Availability). این سه عامل (CIA) اصول اساسی امنیت اطلاعات - در شبکه و یا بیرون آن - را تشکیل می دهند بگونه ای که تمامی تمهیدات لازمی که برای امنیت شبکه اتخاذ میشود و یا تجهیزاتی که ساخته می شوند، همگی ناشی از نیاز به اعمال این سه پارامتر در محیط های نگهداری و تبادل اطلاعات است.

انواع فایروال
انواع مختلف فایروال کم و بیش کارهایی را که اشاره کردیم ، انجام می دهند، اما روش انجام کار توسط انواع مختلف ، متفاوت است که این امر منجر به تفاوت در کارایی و سطح امنیت پیشنهادی فایروال می شود.بر این اساس فایروالها را به 5 گروه تقسیم می کنند.
1- فایروالهای سطح مدار (Circuit-Level): این فایروالها به عنوان یک رله برای ارتباطات TCP عمل می کنند. آنها ارتباط TCP را با رایانه پشتشان قطع می کنند و خود به جای آن رایانه به پاسخگویی اولیه می پردازند.تنها پس از برقراری ارتباط است که اجازه می دهند تا داده به سمت رایانه مقصد جریان پیدا کند و تنها به بسته های داده ای مرتبط اجازه عبور می دهند. این نوع از فایروالها هیچ داده درون بسته های اطلاعات را مورد بررسی قرار نمی دهند و لذا سرعت خوبی دارند. ضمنا امکان ایجاد محدودیت بر روی سایر پروتکلها ( غیر از TCP) را نیز نمی دهند.
2- فایروالهای پروکسی سرور : فایروالهای پروکسی سرور به بررسی بسته های اطلاعات در لایه کاربرد می پردازد. یک پروکسی سرور درخواست ارائه شده توسط برنامه های کاربردی پشتش را قطع می کند و خود به جای آنها درخواست را ارسال می کند.نتیجه درخواست را نیز ابتدا خود دریافت و سپس برای برنامه های کاربردی ارسال می کند. این روش با جلوگیری از ارتباط مستقیم برنامه با سرورها و برنامه های کاربردی خارجی امنیت بالایی را تامین می کند. از آنجایی که این فایروالها پروتکلهای سطح کاربرد را می شناسند ، لذا می توانند بر مبنای این پروتکلها محدودیتهایی را ایجاد کنند. همچنین آنها می توانند با بررسی محتوای بسته های داده ای به ایجاد محدودیتهای لازم بپردازند. البته این سطح بررسی می تواند به کندی این فایروالها بیانجامد. همچنین از آنجایی که این فایروالها باید ترافیک ورودی و اطلاعات برنامه های کاربردی کاربر انتهایی را پردازش کند، کارایی آنها بیشتر کاهش می یابد. اغلب اوقات پروکسی سرورها از دید کاربر انتهایی شفاف نیستند و کاربر مجبور است تغییراتی را در برنامه خود ایجاد کند تا بتوان داین فایروالها را به کار بگیرد.هر برنامه جدیدی که بخواهد از این نوع فایروال عبور کند ، باید تغییراتی را در پشته پروتکل فایروال ایجاد کرد.
3- فیلترهای Nosstateful packet : این فیلترها روش کار ساده ای دارند. آنها بر مسیر یک شبکه می نشینند و با استفاده از مجموعه ای از قواعد ، به بعضی بسته ها اجازه عبور می دهند و بعضی دیگر را بلوکه می کنند. این تصمیمها با توجه به اطلاعات آدرس دهی موجود در پروتکلهای لایه شبکه مانند IP و در بعضی موارد با توجه به اطلاعات موجود در پروتکلهای لایه انتقال مانند سرآیندهای TCP و UDP اتخاذ می شود. این فیلترها زمانی می توانند به خوبی عمل کنند که فهم خوبی از کاربرد سرویسهای مورد نیاز شبکه جهت محافظت داشته باشند. همچنین این فیلترها می توانند سریع باشند چون همانند پروکسی ها عمل نمی کنند و اطلاعاتی درباره پروتکلهای لایه کاربرد ندارند.

س از تصدیق هویت، دیوارآتشین(فایروال) اجرای سیاستهای دسترسی را اعمال می کند؛ از قبیل اینکه چه خدماتی مجاز هستند که در دسترس کاربران شبکه قرار بگیرند. اگر چه برای جلوگیری از دسترسی غیر مجاز، این اجزا ممکن است برای بررسی اجزای مضر بالقوه، مانند کرمهای کامپیوتری یا تروجان هایی که از طریق شبکه منتقل می شوند، شکست بخورند و امنیت شبکه به خطر نیافتد. نرمافزارهای آنتی ویروس و یا سیستمهای پیشگیری از نفوذ (IPS) کمک شایانی به شناسایی و مهار عملکرد چنین نرمافزارهای مخربی می کند. یک سیستم تشخیص نفوذ مبتنی بر آنومالی نیز ممکن است بر شبکه و ترافیک موجود در آن از حیث محتوا یا رفتار ناخواسته و مشکوک و یا سایر ناهنجاریها نظارت داشته باشد تا از منابع محافظت کند؛ به عنوان مثال از حمله ممانعت از سرویس دهی و یا دسترسی به فایلهای کارمندی در زمانهای غیر متعارف. حوادث منحصربهفردی هم که در شبکه رخ می دهد ممکن است به منظور بازبینی و تجزیه و تحلیل سطح بالاتر در آینده، ثبت گردد.

به محض اینکه وصلههای جدید نرمافزارهای مهم در اختیار همگان قرار گرفت، آنها را به روز رسانی کنید .
اگر به اینترنت متصل میشوید، دیوار آتش (Firewall) نصب کنید
دیوار آتش به مجموعهای از نرمافزارها اطلاق میشوند که مانع از دسترسی افراد خارج از شبکه به اطلاعات موجود در یک شبکه خصوصی میشوند .
اطمینان حاصل کنید که دیوار آتش شما فعال است و یا از نرم افزارهای دیوار آتش که به صورت رایگان در اینترنت در دسترس هستند، استفاده کنید .
اگر کارمند شما در خانه هم کارهای مربوط به شرکت را انجام میدهد، اطمینان حاصل کنید که سیستم خانگی به دیوار آتش مجهز است .

دسترسی کارمندان به اطلاعات را محدود کنید و امکان نصب نرم افزار را محدود کنید
اجازه ندهید که یک کارمند امکان دسترسی به تمامی اطلاعات در سیستمها را داشته باشد. کارمندان تنها باید به اطلاعاتی دسترسی داشته باشند که برای انجام امور مربوط به شغل خود به آنها نیاز دارند و بدون کسب مجوز نباید امکان نصب نرمافزار داشته باشند .
پسوردها و احراز هویت
از کارمندان خود بخواهید تا از پسوردهای مناسب استفاده و آن را هر سه ماه یک بار عوض کنند .

امنیت در شبکه های بی سیم

از آنجا که شبکههای بی سیم، در دنیای کنونی هرچه بیشتر در حال گسترش هستند، و با توجه به ماهیت این دسته از شبکهها، که بر اساس سیگنالهای رادیوییاند، مهمترین نکته در راه استفاده از این تکنولوژی، آگاهی از نقاط قوت و ضعف آنست. نظر به لزوم آگاهی از خطرات استفاده از این شبکهها، با وجود امکانات نهفته در آنها که بهمدد پیکربندی صحیح میتوان بهسطح قابل قبولی از بعد امنیتی دست یافت، بنا داریم در این بخش به «امنیت در شبکه های بی سیم» بپردازیم.
سه روش امنیتی در شبکه های بی سیم عبارتند از :
- WEP: Wired Equivalent Privacy
در این روش از شنود کاربرهایی که در شبکه مجوز ندارند جلوگیری به عمل می آید که مناسب برای شبکه های کوچک بوده زیرا نیاز به تنظیمات دستی( KEY ) مربوطه در هر Client می باشد. اساس رمز نگاری WEP بر مبنای الگوریتم RC4 بوسیله RSA می باشد.
- SSID: Service Set Identifier
شبکه های WLAN دارای چندین شبکه محلی می باشند که هر کدام آنها دارای یک شناسه (Identifier ) یکتا می باشند این شناسه ها در چندین Access Point قرار داده می شوند . هر کاربر برای دسترسی به شبکه مورد نظر بایستی تنظیمات شناسه SSID مربوطه را انجام دهد .
- MAC : Media Access Control
لیستی از MAC آدرس های مورد استفاده در یک شبکه به AP (Access Point ) مربوطه وارد شده بنابراین تنها کامپیوترهای دارای این MAC آدرسها اجازه دسترسی دارند به عبارتی وقتی یک کامپیوتر درخواستی را ارسال می کند MAC آدرس آن با لیست MAC آدرس مربوطه در AP مقایسه شده و اجازه دسترسی یا عدم دسترسی آن مورد بررسی قرار می گیرد .این روش امنیتی مناسب برای شبکه های کوچک بوده زیرا در شبکه های بزرگ امکان ورود این آدرسها به AP بسیار مشکل می باشد.